Typen / feochromocytoom / patiënt / feochromocytoom-behandeling-pdq
Inhoud
- 1 Behandeling van feochromocytoom en paraganglioom (®) - Patiëntversie
- 1.1 Algemene informatie over feochromocytoom en paraganglioom
- 1.2 Stadia van feochromocytoom en paraganglioom
- 1.3 Terugkerend feochromocytoom en paraganglioom
- 1.4 Overzicht behandelingsopties
- 1.5 Behandelingsopties voor feochromocytoom en paraganglioom
- 1.6 Feochromocytoom tijdens de zwangerschap
- 1.7 Voor meer informatie over feochromocytoom en paraganglioom
Behandeling van feochromocytoom en paraganglioom (®) - Patiëntversie
Algemene informatie over feochromocytoom en paraganglioom
BELANGRIJKSTE PUNTEN
- Feochromocytoom en paraganglioom zijn zeldzame tumoren die uit hetzelfde type weefsel komen.
- Feochromocytoom is een zeldzame tumor die zich vormt in het bijniermerg (het centrum van de bijnier).
- Paragangliomen vormen zich buiten de bijnier.
- Bepaalde erfelijke aandoeningen en veranderingen in bepaalde genen verhogen het risico op feochromocytoom of paraganglioom.
- Tekenen en symptomen van feochromocytoom en paraganglioom zijn onder meer hoge bloeddruk en hoofdpijn.
- Tekenen en symptomen van feochromocytoom en paraganglioom kunnen op elk moment optreden of worden veroorzaakt door bepaalde gebeurtenissen.
- Tests die het bloed en de urine onderzoeken, worden gebruikt om feochromocytoom en paraganglioom te detecteren (vinden) en te diagnosticeren.
- Erfelijkheidsadvies maakt deel uit van het behandelplan voor patiënten met feochromocytoom of paraganglioom.
- Bepaalde factoren zijn van invloed op de prognose (kans op herstel) en behandelingsopties.
Feochromocytoom en paraganglioom zijn zeldzame tumoren die uit hetzelfde type weefsel komen.
Paragangliomen vormen zich in zenuwweefsel in de bijnieren en nabij bepaalde bloedvaten en zenuwen. Paragangliomen die zich in de bijnieren vormen, worden feochromocytomen genoemd. Paragangliomen die zich buiten de bijnieren vormen, worden extra-adrenale paragangliomen genoemd. In deze samenvatting worden extra-adrenale paragangliomen paragangliomen genoemd.
Feochromocytomen en paragangliomen kunnen goedaardig (geen kanker) of kwaadaardig (kanker) zijn.
Feochromocytoom is een zeldzame tumor die zich vormt in het bijniermerg (het centrum van de bijnier).
Feochromocytoom vormt zich in de bijnieren. Er zijn twee bijnieren, één bovenop elke nier achter in de bovenbuik. Elke bijnier heeft twee delen. De buitenste laag van de bijnier is de bijnierschors. Het centrum van de bijnier is het bijniermerg.
Feochromocytoom is een zeldzame tumor van het bijniermerg. Gewoonlijk treft feochromocytoom één bijnier, maar het kan beide bijnieren aantasten. Soms is er meer dan één tumor in één bijnier.
De bijnieren maken belangrijke hormonen aan die catecholamines worden genoemd. Adrenaline (epinefrine) en noradrenaline (noradrenaline) zijn twee soorten catecholamines die helpen bij het regelen van de hartslag, bloeddruk, bloedsuikerspiegel en de manier waarop het lichaam reageert op stress. Soms zal een feochromocytoom extra adrenaline en noradrenaline in het bloed afgeven en tekenen of symptomen van ziekte veroorzaken.
Paragangliomen vormen zich buiten de bijnier.
Paragangliomen zijn zeldzame tumoren die zich vormen nabij de halsslagader, langs zenuwbanen in het hoofd en de nek en in andere delen van het lichaam. Sommige paragangliomen maken extra catecholamines aan, adrenaline en noradrenaline genaamd. Het vrijkomen van deze extra catecholamines in het bloed kan tekenen of symptomen van ziekte veroorzaken.
Bepaalde erfelijke aandoeningen en veranderingen in bepaalde genen verhogen het risico op feochromocytoom of paraganglioom.
Alles dat uw kans op het krijgen van een ziekte vergroot, wordt een risicofactor genoemd. Het hebben van een risicofactor betekent niet dat u kanker krijgt; het niet hebben van risicofactoren betekent niet dat u geen kanker krijgt. Overleg met uw arts als u denkt dat u mogelijk risico loopt.
De volgende erfelijke syndromen of genveranderingen verhogen het risico op feochromocytoom of paraganglioom:
- Multipel endocriene neoplasie 2-syndroom, typen A en B (MEN2A en MEN2B).
- von Hippel-Lindau (VHL) -syndroom.
- Neurofibromatose type 1 (NF1).
- Erfelijk paraganglioom syndroom.
- Carney-Stratakis dyad (paraganglioom en gastro-intestinale stromale tumor [GIST]).
- Carney-triade (paraganglioom, GIST en pulmonale chondroom).
Tekenen en symptomen van feochromocytoom en paraganglioom zijn onder meer hoge bloeddruk en hoofdpijn.
Sommige tumoren maken geen extra adrenaline of noradrenaline aan en veroorzaken geen tekenen en symptomen. Deze tumoren worden soms gevonden wanneer zich een knobbel in de nek vormt of wanneer een test of procedure om een andere reden wordt uitgevoerd. Tekenen en symptomen van feochromocytoom en paraganglioom treden op wanneer er te veel adrenaline of noradrenaline in het bloed wordt afgegeven. Deze en andere tekenen en symptomen kunnen worden veroorzaakt door feochromocytoom en paraganglioom of door andere aandoeningen. Raadpleeg uw arts als u een van de volgende symptomen heeft:
- Hoge bloeddruk.
- Hoofdpijn.
- Zwaar zweten zonder bekende reden.
- Een sterke, snelle of onregelmatige hartslag.
- Trillerig zijn.
- Extreem bleek zijn.
Het meest voorkomende teken is hoge bloeddruk. Het is misschien moeilijk te controleren. Zeer hoge bloeddruk kan ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken, zoals een onregelmatige hartslag, hartaanval, beroerte of overlijden.
Tekenen en symptomen van feochromocytoom en paraganglioom kunnen op elk moment optreden of worden veroorzaakt door bepaalde gebeurtenissen.
Tekenen en symptomen van feochromocytoom en paraganglioom kunnen optreden als een van de volgende gebeurtenissen optreedt:
- Zware lichamelijke activiteit.
- Lichamelijk letsel of veel emotionele stress.
- Bevalling.
- Onder narcose gaan.
- Chirurgie, inclusief procedures om de tumor te verwijderen.
- Voedsel eten dat rijk is aan tyramine (zoals rode wijn, chocolade en kaas).
Tests die het bloed en de urine onderzoeken, worden gebruikt om feochromocytoom en paraganglioom te detecteren (vinden) en te diagnosticeren.
De volgende tests en procedures kunnen worden gebruikt:
- Lichamelijk onderzoek en geschiedenis: een onderzoek van het lichaam om algemene tekenen van gezondheid te controleren, inclusief het controleren op tekenen van ziekte, zoals hoge bloeddruk of iets anders dat ongebruikelijk lijkt. Een geschiedenis van de gezondheidsgewoonten van de patiënt en vroegere ziekten en behandelingen zal ook worden opgenomen.
- Vierentwintig uur durende urinetest: een test waarbij gedurende 24 uur urine wordt verzameld om de hoeveelheden catecholamines in de urine te meten. Stoffen die worden veroorzaakt door de afbraak van deze catecholamines worden ook gemeten. Een ongebruikelijke (hogere of lagere dan normaal) hoeveelheid van een stof kan een teken zijn van een ziekte in het orgaan of weefsel dat de stof maakt. Hogere dan normale hoeveelheden van bepaalde catecholamines kunnen een teken zijn van feochromocytoom.
- Bloedcatecholaminestudies: een procedure waarbij een bloedmonster wordt gecontroleerd om de hoeveelheid bepaalde catecholaminen die in het bloed worden afgegeven te meten. Stoffen die worden veroorzaakt door de afbraak van deze catecholamines worden ook gemeten. Een ongebruikelijke hoeveelheid (hoger of lager dan normaal) van een stof kan een teken zijn van een ziekte in het orgaan of weefsel dat de stof maakt. Hogere dan normale hoeveelheden van bepaalde catecholamines kunnen een teken zijn van feochromocytoom.
- CT-scan (CAT-scan): een procedure die een reeks gedetailleerde foto's maakt van gebieden in het lichaam, zoals de nek, borst, buik en bekken, vanuit verschillende hoeken. De foto's zijn gemaakt door een computer die is gekoppeld aan een röntgenapparaat. Een kleurstof kan in een ader worden geïnjecteerd of worden ingeslikt om de organen of weefsels duidelijker te laten verschijnen. Deze procedure wordt ook wel computertomografie, computertomografie of computergestuurde axiale tomografie genoemd.
- MRI (Magnetic Resonance Imaging): een procedure waarbij een magneet, radiogolven en een computer worden gebruikt om een reeks gedetailleerde afbeeldingen te maken van gebieden in het lichaam, zoals de nek, borst, buik en bekken. Deze procedure wordt ook wel nucleaire magnetische resonantiebeeldvorming (NMRI) genoemd.
Erfelijkheidsadvies maakt deel uit van het behandelplan voor patiënten met feochromocytoom of paraganglioom.
Alle patiënten met de diagnose feochromocytoom of paraganglioom moeten genetisch advies krijgen om hun risico op het hebben van een erfelijk syndroom en andere gerelateerde kankers te achterhalen.
Genetische tests kunnen worden aanbevolen door een genetisch consulent voor patiënten die:
- Een persoonlijke of familiegeschiedenis hebben van eigenschappen die verband houden met erfelijk feochromocytoom of paraganglioomsyndroom.
- Tumoren hebben in beide bijnieren.
- U heeft meer dan één tumor in één bijnier.
- U heeft tekenen of symptomen van extra catecholamines die in het bloed vrijkomen of een kwaadaardig (kankerachtig) paraganglioom.
- Worden gediagnosticeerd vóór de leeftijd van 40.
Genetische tests worden soms aanbevolen voor patiënten met feochromocytoom die:
- Zijn 40 tot 50 jaar oud.
- Een tumor hebben in een bijnier.
- U heeft geen persoonlijke of familiegeschiedenis van een erfelijk syndroom.
Wanneer tijdens genetisch testen bepaalde genveranderingen worden gevonden, wordt het testen meestal aangeboden aan familieleden die risico lopen maar geen tekenen of symptomen hebben.
Genetische tests worden niet aanbevolen voor patiënten ouder dan 50 jaar.
Bepaalde factoren zijn van invloed op de prognose (kans op herstel) en behandelingsopties.
De prognose (kans op herstel) en behandelingsopties zijn afhankelijk van:
- Of de tumor goedaardig of kwaadaardig is.
- Of de tumor zich alleen in één gebied bevindt of is uitgezaaid naar andere plaatsen in het lichaam.
- Of er tekenen of symptomen zijn die worden veroorzaakt door een hoger dan normale hoeveelheid catecholamines.
- Of de tumor net is gediagnosticeerd of is teruggekeerd (kom terug).
Stadia van feochromocytoom en paraganglioom
BELANGRIJKSTE PUNTEN
- Nadat feochromocytoom en paraganglioom zijn gediagnosticeerd, worden tests gedaan om erachter te komen of de tumor is uitgezaaid naar andere delen van het lichaam.
- Er zijn drie manieren waarop kanker zich in het lichaam verspreidt.
- Kanker kan zich verspreiden van waar het begon naar andere delen van het lichaam.
- Er is geen standaard stadiëringssysteem voor feochromocytoom en paraganglioom.
- Feochromocytoom en paraganglioom worden beschreven als gelokaliseerd, regionaal of metastatisch.
- Gelokaliseerd feochromocytoom en paraganglioom
- Regionaal feochromocytoom en paraganglioom
- Gemetastaseerd feochromocytoom en paraganglioom
Nadat feochromocytoom en paraganglioom zijn gediagnosticeerd, worden tests gedaan om erachter te komen of de tumor is uitgezaaid naar andere delen van het lichaam.
De omvang of verspreiding van kanker wordt meestal omschreven als stadium. Het is belangrijk om te weten of de kanker zich heeft verspreid om de behandeling te plannen. De volgende tests en procedures kunnen worden gebruikt om te bepalen of de tumor zich heeft verspreid naar andere delen van het lichaam:
- CT-scan (CAT-scan): een procedure die een reeks gedetailleerde foto's maakt van gebieden in het lichaam, zoals de nek, borst, buik en bekken, vanuit verschillende hoeken. De foto's zijn gemaakt door een computer die is gekoppeld aan een röntgenapparaat. Een kleurstof kan in een ader worden geïnjecteerd of worden ingeslikt om de organen of weefsels duidelijker te laten verschijnen. De buik en het bekken worden in beeld gebracht om tumoren te detecteren die catecholamine afgeven. Deze procedure wordt ook wel computertomografie, computertomografie of computergestuurde axiale tomografie genoemd.
- MRI (Magnetic Resonance Imaging): een procedure waarbij een magneet, radiogolven en een computer worden gebruikt om een reeks gedetailleerde afbeeldingen te maken van gebieden in het lichaam, zoals de nek, borst, buik en bekken. Deze procedure wordt ook wel nucleaire magnetische resonantiebeeldvorming (NMRI) genoemd.
- MIBG-scan: een procedure die wordt gebruikt om neuro-endocriene tumoren te vinden, zoals feochromocytoom en paraganglioom. Een zeer kleine hoeveelheid van een stof die radioactief MIBG wordt genoemd, wordt in een ader geïnjecteerd en gaat door de bloedbaan. Neuro-endocriene tumorcellen nemen het radioactieve MIBG op en worden gedetecteerd door een scanner. Scans kunnen gedurende 1-3 dagen worden gemaakt. Voor of tijdens de test kan een jodiumoplossing worden gegeven om te voorkomen dat de schildklier te veel van de MIBG opneemt.
- scan: een soort radionuclidescan die wordt gebruikt om bepaalde tumoren te vinden, waaronder tumoren die catecholamine afgeven. Een zeer kleine hoeveelheid radioactief (een hormoon dat zich aan bepaalde tumoren hecht) wordt in een ader geïnjecteerd en gaat door de bloedbaan. De radioactieve stof hecht zich aan de tumor en een speciale camera die radioactiviteit detecteert, wordt gebruikt om te laten zien waar de tumoren zich in het lichaam bevinden.
- FDG-PET-scan (fluorodeoxyglucose-positronemissietomografiescan): een procedure om kwaadaardige tumorcellen in het lichaam te vinden. Een kleine hoeveelheid FDG, een soort radioactieve glucose (suiker), wordt in een ader geïnjecteerd. De PET-scanner draait rond het lichaam en maakt een foto van waar glucose in het lichaam wordt gebruikt. Kwaadaardige tumorcellen worden helderder op de foto weergegeven omdat ze actiever zijn en meer glucose opnemen dan normale cellen.
Er zijn drie manieren waarop kanker zich in het lichaam verspreidt.
Kanker kan zich verspreiden via weefsel, het lymfesysteem en het bloed:
- Zakdoek. De kanker verspreidt zich van waar het begon door uit te groeien naar nabijgelegen gebieden.
- Lymfesysteem. De kanker verspreidt zich van waar het begon door in het lymfesysteem te komen. De kanker reist via de lymfevaten naar andere delen van het lichaam.
- Bloed. De kanker verspreidt zich van waar het begon door in het bloed te komen. De kanker reist door de bloedvaten naar andere delen van het lichaam.
Kanker kan zich verspreiden van waar het begon naar andere delen van het lichaam.
Wanneer kanker zich naar een ander deel van het lichaam verspreidt, wordt dit metastase genoemd. Kankercellen breken af van waar ze zijn begonnen (de primaire tumor) en reizen door het lymfesysteem of bloed.
- Lymfesysteem. De kanker komt in het lymfesysteem terecht, reist door de lymfevaten en vormt een tumor (uitgezaaide tumor) in een ander deel van het lichaam.
- Bloed. De kanker komt in het bloed, reist door de bloedvaten en vormt een tumor (uitgezaaide tumor) in een ander deel van het lichaam.
De uitgezaaide tumor is hetzelfde type kanker als de primaire tumor. Als feochromocytoom zich bijvoorbeeld uitbreidt tot op het bot, zijn de kankercellen in het bot eigenlijk feochromocytoomcellen. De ziekte is gemetastaseerd feochromocytoom, geen botkanker.
Er is geen standaard stadiëringssysteem voor feochromocytoom en paraganglioom.
Feochromocytoom en paraganglioom worden beschreven als gelokaliseerd, regionaal of metastatisch.
Gelokaliseerd feochromocytoom en paraganglioom
De tumor wordt aangetroffen in een of beide bijnieren (feochromocytoom) of slechts in één gebied (paraganglioom).
Regionaal feochromocytoom en paraganglioom
Kanker is uitgezaaid naar lymfeklieren of andere weefsels in de buurt van waar de tumor begon.
Gemetastaseerd feochromocytoom en paraganglioom
De kanker is uitgezaaid naar andere delen van het lichaam, zoals de lever, longen, botten of lymfeklieren op afstand.
Terugkerend feochromocytoom en paraganglioom
Terugkerend feochromocytoom of paraganglioom is kanker die is teruggekeerd (teruggekomen) nadat deze is behandeld. De kanker kan terugkomen op dezelfde plaats of in een ander deel van het lichaam.
Overzicht behandelingsopties
BELANGRIJKSTE PUNTEN
- Er zijn verschillende soorten behandeling voor patiënten met feochromocytoom of paraganglioom.
- Patiënten met feochromocytoom en paraganglioom die tekenen of symptomen veroorzaken, worden behandeld met medicamenteuze behandeling.
- Er worden zes soorten standaardbehandeling gebruikt:
- Chirurgie
- Bestralingstherapie
- Chemotherapie
- Ablatietherapie
- Embolisatie therapie
- Gerichte therapie
- In klinische onderzoeken worden nieuwe soorten behandelingen getest.
- Behandeling voor feochromocytoom en paraganglioom kan bijwerkingen veroorzaken.
- Patiënten willen misschien nadenken over deelname aan een klinische proef.
- Patiënten kunnen voor, tijdens of na het starten van hun kankerbehandeling deelnemen aan klinische onderzoeken.
- Vervolgonderzoeken zijn nodig.
Er zijn verschillende soorten behandeling voor patiënten met feochromocytoom of paraganglioom.
Er zijn verschillende soorten behandelingen beschikbaar voor patiënten met feochromocytoom of paraganglioom. Sommige behandelingen zijn standaard (de momenteel gebruikte behandeling) en sommige worden in klinische onderzoeken getest. Een klinische studie naar de behandeling is een onderzoeksstudie die bedoeld is om de huidige behandelingen te helpen verbeteren of om informatie te verkrijgen over nieuwe behandelingen voor patiënten met kanker. Als uit klinische onderzoeken blijkt dat een nieuwe behandeling beter is dan de standaardbehandeling, kan de nieuwe behandeling de standaardbehandeling worden. Patiënten willen misschien nadenken over deelname aan een klinische proef. Sommige klinische onderzoeken staan alleen open voor patiënten die nog niet met de behandeling zijn begonnen
Patiënten met feochromocytoom en paraganglioom die tekenen of symptomen veroorzaken, worden behandeld met medicamenteuze behandeling.
Medicamenteuze therapie begint wanneer feochromocytoom of paraganglioom wordt gediagnosticeerd. Dit kan zijn:
- Geneesmiddelen die de bloeddruk normaal houden. Een type medicijn dat alfablokkers wordt genoemd, voorkomt bijvoorbeeld dat noradrenaline de kleine bloedvaten smaller maakt. Het open en ontspannen houden van de bloedvaten verbetert de doorbloeding en verlaagt de bloeddruk.
- Geneesmiddelen die de hartslag normaal houden. Een type medicijn dat bètablokkers wordt genoemd, stopt bijvoorbeeld het effect van te veel noradrenaline en vertraagt de hartslag.
- Geneesmiddelen die het effect blokkeren van extra hormonen die door de bijnier worden aangemaakt.
Medicamenteuze therapie wordt vaak één tot drie weken vóór de operatie gegeven.
Er worden zes soorten standaardbehandeling gebruikt:
Chirurgie
Een operatie om feochromocytoom te verwijderen is meestal een adrenalectomie (verwijdering van een of beide bijnieren). Tijdens deze operatie worden de weefsels en lymfeklieren in de buik gecontroleerd en als de tumor zich heeft verspreid, kunnen deze weefsels ook worden verwijderd. Voor, tijdens en na de operatie kunnen medicijnen worden gegeven om de bloeddruk en hartslag normaal te houden.
Na een operatie om de tumor te verwijderen, worden de catecholaminespiegels in het bloed of de urine gecontroleerd. Normale catecholamine-niveaus zijn een teken dat alle feochromocytoomcellen zijn verwijderd.
Als beide bijnieren worden verwijderd, is levenslange hormoontherapie nodig om hormonen te vervangen die door de bijnieren worden aangemaakt.
Bestralingstherapie
Stralingstherapie is een kankerbehandeling waarbij gebruik wordt gemaakt van hoogenergetische röntgenstraling of andere soorten straling om kankercellen te doden of te voorkomen dat ze groeien. Er zijn twee soorten bestralingstherapie:
- Externe bestralingstherapie gebruikt een machine buiten het lichaam om straling naar de kanker te sturen.
- Interne bestralingstherapie maakt gebruik van een radioactieve stof die is verzegeld in naalden, zaden, draden of katheters die direct in of nabij de kanker worden geplaatst.
De manier waarop de bestralingstherapie wordt gegeven, is afhankelijk van het type kanker dat wordt behandeld en of het gelokaliseerd, regionaal, gemetastaseerd of recidiverend is. Externe bestralingstherapie en 131I-MIBG-therapie worden gebruikt om feochromocytoom te behandelen.
Feochromocytoom wordt soms behandeld met 131I-MIBG, dat straling rechtstreeks naar tumorcellen transporteert. 131I-MIBG is een radioactieve stof die zich ophoopt in bepaalde soorten tumorcellen en ze doodt met de straling die wordt afgegeven. De 131I-MIBG wordt toegediend via een infuus. Niet alle feochromocytomen nemen 131I-MIBG op, dus er wordt eerst een test gedaan om dit te controleren voordat de behandeling begint.
Chemotherapie
Chemotherapie is een kankerbehandeling waarbij medicijnen worden gebruikt om de groei van kankercellen te stoppen, hetzij door de cellen te doden, hetzij door te voorkomen dat ze zich delen. Wanneer chemotherapie via de mond wordt ingenomen of in een ader of spier wordt geïnjecteerd, komen de medicijnen in de bloedbaan terecht en kunnen ze kankercellen door het hele lichaam bereiken (systemische chemotherapie). Wanneer chemotherapie rechtstreeks in de hersenvocht, een orgaan of een lichaamsholte zoals de buik wordt geplaatst, tasten de medicijnen voornamelijk kankercellen in die gebieden aan (regionale chemotherapie). Combinatiechemotherapie is een behandeling waarbij meer dan één geneesmiddel tegen kanker wordt gebruikt. De manier waarop de chemotherapie wordt gegeven, hangt af van het type kanker dat wordt behandeld en of het gelokaliseerd, regionaal, gemetastaseerd of recidiverend is.
Ablatietherapie
Ablatie is een behandeling om een lichaamsdeel of weefsel of zijn functie te verwijderen of te vernietigen. Ablatietherapieën die worden gebruikt om kankercellen te doden, zijn onder meer:
- Radiofrequente ablatie: een procedure waarbij radiogolven worden gebruikt om abnormale cellen te verwarmen en te vernietigen. De radiogolven reizen door elektroden (kleine apparaten die elektriciteit vervoeren). Radiofrequente ablatie kan worden gebruikt om kanker en andere aandoeningen te behandelen.
- Cryoablatie: een procedure waarbij weefsel wordt ingevroren om abnormale cellen te vernietigen. Vloeibare stikstof of vloeibare kooldioxide wordt gebruikt om het weefsel te bevriezen.
Embolisatie therapie
Embolisatietherapie is een behandeling om de slagader die naar de bijnier leidt te blokkeren. Door de bloedstroom naar de bijnieren te blokkeren, worden de daar groeiende kankercellen gedood.
Gerichte therapie
Gerichte therapie is een behandeling waarbij medicijnen of andere stoffen worden gebruikt om specifieke kankercellen te identificeren en aan te vallen zonder de normale cellen te beschadigen. Gerichte therapieën worden gebruikt om gemetastaseerd en recidiverend feochromocytoom te behandelen.
Sunitinib (een type tyrosinekinaseremmer) is een nieuwe behandeling die wordt onderzocht voor gemetastaseerd feochromocytoom. Tyrosinekinaseremmertherapie is een soort gerichte therapie die signalen blokkeert die nodig zijn om tumoren te laten groeien.
In klinische onderzoeken worden nieuwe soorten behandelingen getest.
Informatie over klinische onderzoeken is beschikbaar op de NCI-website.
Behandeling voor feochromocytoom en paraganglioom kan bijwerkingen veroorzaken.
Zie onze pagina Bijwerkingen voor informatie over bijwerkingen die worden veroorzaakt door de behandeling van kanker.
Patiënten willen misschien nadenken over deelname aan een klinische proef.
Voor sommige patiënten kan deelname aan een klinische studie de beste behandelingskeuze zijn. Klinische onderzoeken maken deel uit van het kankeronderzoeksproces. Klinische proeven worden gedaan om erachter te komen of nieuwe kankerbehandelingen veilig en effectief of beter zijn dan de standaardbehandeling.
Veel van de huidige standaardbehandelingen voor kanker zijn gebaseerd op eerdere klinische onderzoeken. Patiënten die deelnemen aan een klinische proef kunnen de standaardbehandeling krijgen of behoren tot de eersten die een nieuwe behandeling krijgen.
Patiënten die deelnemen aan klinische onderzoeken, helpen ook bij het verbeteren van de manier waarop kanker in de toekomst zal worden behandeld. Zelfs als klinische onderzoeken niet tot effectieve nieuwe behandelingen leiden, beantwoorden ze vaak belangrijke vragen en helpen ze het onderzoek vooruit.
Patiënten kunnen voor, tijdens of na het starten van hun kankerbehandeling deelnemen aan klinische onderzoeken.
Sommige klinische onderzoeken omvatten alleen patiënten die nog niet zijn behandeld. Andere onderzoeken testen behandelingen voor patiënten bij wie de kanker niet beter is geworden. Er zijn ook klinische onderzoeken die nieuwe manieren testen om te voorkomen dat kanker terugkeert (terugkomt) of om de bijwerkingen van kankerbehandeling te verminderen.
Klinische proeven vinden plaats in veel delen van het land. Informatie over klinische onderzoeken ondersteund door NCI is te vinden op de NCI-webpagina voor klinische onderzoeken. Klinische onderzoeken die door andere organisaties worden ondersteund, zijn te vinden op de website ClinicalTrials.gov.
Vervolgonderzoeken zijn nodig.
Sommige tests die zijn uitgevoerd om de kanker te diagnosticeren of om de omvang van de kanker te achterhalen, kunnen worden herhaald. Sommige tests worden herhaald om te zien hoe goed de behandeling werkt. Beslissingen over het al dan niet voortzetten, veranderen of stoppen van de behandeling worden gebaseerd op de resultaten van deze tests.
Sommige tests zullen van tijd tot tijd worden uitgevoerd nadat de behandeling is beëindigd. De resultaten van deze tests kunnen aantonen of uw toestand is veranderd of dat de kanker is teruggekeerd (terugkomen). Deze tests worden soms vervolgtests genoemd.
Bij patiënten met feochromocytoom of paraganglioom die symptomen veroorzaken, worden de catecholaminegehaltes in het bloed en de urine regelmatig gecontroleerd. Catecholamine-waarden die hoger zijn dan normaal, kunnen een teken zijn dat de kanker is teruggekomen.
Voor patiënten met een paraganglioom dat geen symptomen veroorzaakt, moeten vervolgonderzoeken zoals CT, MRI of MIBG-scan elk jaar worden uitgevoerd.
Bij patiënten met erfelijk feochromocytoom zullen de catecholaminegehaltes in het bloed en de urine regelmatig worden gecontroleerd. Er zullen andere screeningstests worden uitgevoerd om te controleren op andere tumoren die verband houden met het erfelijke syndroom.
Bespreek met uw arts welke tests moeten worden uitgevoerd en hoe vaak. Patiënten met feochromocytoom of paraganglioom hebben levenslange follow-up nodig.
Behandelingsopties voor feochromocytoom en paraganglioom
In deze sectie
- Gelokaliseerd feochromocytoom en paraganglioom
- Overgeërfd feochromocytoom
- Regionaal feochromocytoom en paraganglioom
- Gemetastaseerd feochromocytoom en paraganglioom
- Terugkerend feochromocytoom en paraganglioom
Voor informatie over de onderstaande behandelingen, zie de sectie Overzicht behandelopties.
Gelokaliseerd feochromocytoom en paraganglioom
Behandeling van gelokaliseerd goedaardig feochromocytoom of paraganglioom is meestal een operatie om de tumor volledig te verwijderen. Als de tumor zich in de bijnier bevindt, wordt de hele bijnier verwijderd.
Gebruik onze zoekopdracht voor klinische onderzoeken om door NCI ondersteunde klinische onderzoeken naar kanker te vinden die patiënten accepteren. U kunt zoeken naar onderzoeken op basis van het type kanker, de leeftijd van de patiënt en waar de onderzoeken worden uitgevoerd. Algemene informatie over klinische onderzoeken is ook beschikbaar.
Overgeërfd feochromocytoom
Bij patiënten met erfelijk feochromocytoom gekoppeld aan multiple endocriene neoplasie (MEN2) of von Hippel-Lindau (VHL) -syndroom, vormen zich vaak tumoren in beide bijnieren. De tumoren zijn meestal goedaardig.
- Behandeling voor erfelijk feochromocytoom dat zich in één bijnier vormt, is een operatie om de klier volledig te verwijderen. Deze operatie kan patiënten helpen levenslange vervangingstherapie met steroïdhormonen en acute bijnierinsufficiëntie te vermijden.
- Behandeling voor erfelijk feochromocytoom dat zich vormt in beide bijnieren of latere vormen in de overgebleven bijnier, kan een operatie zijn om de tumor en zo min mogelijk normaal weefsel in de bijnierschors te verwijderen. Deze operatie kan patiënten helpen levenslange hormoonvervangende therapie en gezondheidsproblemen te vermijden als gevolg van het verlies van hormonen door de bijnier.
Regionaal feochromocytoom en paraganglioom
Behandeling van feochromocytoom of paraganglioom dat is uitgezaaid naar nabijgelegen organen of lymfeklieren, is een operatie om de tumor volledig te verwijderen. Nabijgelegen organen waarnaar de kanker is uitgezaaid, zoals de nier, de lever, een deel van een groot bloedvat en lymfeklieren, kunnen ook worden verwijderd.
Gebruik onze zoekopdracht voor klinische onderzoeken om door NCI ondersteunde klinische onderzoeken naar kanker te vinden die patiënten accepteren. U kunt zoeken naar onderzoeken op basis van het type kanker, de leeftijd van de patiënt en waar de onderzoeken worden uitgevoerd. Algemene informatie over klinische onderzoeken is ook beschikbaar.
Gemetastaseerd feochromocytoom en paraganglioom
Behandeling van gemetastaseerd feochromocytoom of paraganglioom kan het volgende omvatten:
- Een operatie om de kanker volledig te verwijderen, inclusief tumoren die zich hebben verspreid naar verre delen van het lichaam.
- Palliatieve therapie, om symptomen te verlichten en de kwaliteit van leven te verbeteren, waaronder:
- Operatie om zoveel mogelijk kanker te verwijderen.
- Combinatie chemotherapie.
- Stralingstherapie met 131I-MIBG.
- Externe bestralingstherapie op gebieden (zoals bot) waar kanker zich heeft verspreid en niet operatief kan worden verwijderd.
- Embolisatie (behandeling om een slagader te blokkeren die bloed naar een tumor voert).
- Ablatietherapie met behulp van radiofrequente ablatie of cryoablatie voor tumoren in de lever of het bot.
- Een klinische studie van gerichte therapie met een tyrosinekinaseremmer.
- Een klinische proef met interne bestralingstherapie met een nieuwe radioactieve stof.
Gebruik onze zoekopdracht voor klinische onderzoeken om door NCI ondersteunde klinische onderzoeken naar kanker te vinden die patiënten accepteren. U kunt zoeken naar onderzoeken op basis van het type kanker, de leeftijd van de patiënt en waar de onderzoeken worden uitgevoerd. Algemene informatie over klinische onderzoeken is ook beschikbaar.
Terugkerend feochromocytoom en paraganglioom
Behandeling van recidiverend feochromocytoom of paraganglioom kan het volgende omvatten:
- Operatie om de kanker volledig te verwijderen.
- Wanneer een operatie om de kanker te verwijderen niet mogelijk is, palliatieve therapie om de symptomen te verlichten en de kwaliteit van leven te verbeteren, waaronder:
- Combinatie chemotherapie.
- Gerichte therapie.
- Stralingstherapie met 131I-MIBG.
- Externe bestralingstherapie op gebieden (zoals bot) waar kanker zich heeft verspreid en niet operatief kan worden verwijderd.
- Ablatietherapie met behulp van radiofrequente ablatie of cryoablatie.
Gebruik onze zoekopdracht voor klinische onderzoeken om door NCI ondersteunde klinische onderzoeken naar kanker te vinden die patiënten accepteren. U kunt zoeken naar onderzoeken op basis van het type kanker, de leeftijd van de patiënt en waar de onderzoeken worden uitgevoerd. Algemene informatie over klinische onderzoeken is ook beschikbaar.
Feochromocytoom tijdens de zwangerschap
BELANGRIJKSTE PUNTEN
- Zwangere vrouwen met feochromocytoom hebben speciale zorg nodig.
- Behandeling van zwangere vrouwen met feochromocytoom kan een operatie omvatten.
Voor informatie over de onderstaande behandelingen, zie de sectie Overzicht behandelopties.
Zwangere vrouwen met feochromocytoom hebben speciale zorg nodig.
Hoewel het zelden tijdens de zwangerschap wordt vastgesteld, kan feochromocytoom zeer ernstig zijn voor de moeder en de pasgeborene. Vrouwen met een verhoogd risico op feochromocytoom moeten een prenatale test ondergaan. Zwangere vrouwen met feochromocytoom moeten worden behandeld door een team van artsen die deskundig zijn in dit soort zorg.
Tekenen van feochromocytoom tijdens de zwangerschap kunnen een van de volgende zijn:
- Hoge bloeddruk tijdens de eerste 3 maanden van de zwangerschap.
- Plotselinge periodes van hoge bloeddruk.
- Hoge bloeddruk die erg moeilijk te behandelen is.
De diagnose feochromocytoom bij zwangere vrouwen omvat het testen van catecholamine in bloed en urine. Zie het gedeelte Algemene informatie voor een beschrijving van deze tests en procedures. Een MRI kan worden gedaan om veilig tumoren bij zwangere vrouwen te vinden, omdat het de foetus niet aan straling blootstelt.
Behandeling van zwangere vrouwen met feochromocytoom kan een operatie omvatten.
Behandeling van feochromocytoom tijdens de zwangerschap kan het volgende omvatten:
- Operatie om de kanker volledig te verwijderen tijdens het tweede trimester (de vierde tot en met de zesde maand van de zwangerschap).
- Operatie om de kanker volledig te verwijderen in combinatie met de bevalling van de foetus door middel van een keizersnede.
Voor meer informatie over feochromocytoom en paraganglioom
Zie het volgende voor meer informatie van het National Cancer Institute over feochromocytoom en paraganglioom:
- Feochromocytoom en paraganglioom Home Page
- Behandeling van feochromocytoom bij kinderen en paraganglioom
- Cryochirurgie bij de behandeling van kanker: vragen en antwoorden
- Gerichte kankertherapieën
- Genetische tests voor erfelijke vatbaarheidssyndromen voor kanker
Zie het volgende voor algemene kankerinformatie en andere bronnen van het National Cancer Institute:
- Over kanker
- Enscenering
- Chemotherapie en u: ondersteuning voor mensen met kanker
- Stralingstherapie en u: ondersteuning voor mensen met kanker
- Omgaan met kanker
- Vragen om uw arts te vragen over kanker
- Voor overlevenden en verzorgers
Automatische opfriscursus inschakelen