Tipos / linfoma / paciente / primario-cns-linfoma-tratamento-pdq

Tratamento primario do linfoma do SNC (®) –Versión do paciente

Información xeral sobre o linfoma primario do SNC

PUNTOS CLAVE

• O linfoma do sistema nervioso central primario (SNC) é unha enfermidade na que se forman células malignas (canceríxenas) no tecido linfático do cerebro e / ou da medula espiñal.

• Ter un sistema inmunitario debilitado pode aumentar o risco de desenvolver linfoma primario do SNC.

• As probas que examinan os ollos, o cerebro e a medula espiñal úsanse para detectar (atopar) e diagnosticar o linfoma primario do SNC.

• Algúns factores afectan o prognóstico (posibilidade de recuperación) e as opcións de tratamento.

O linfoma do sistema nervioso central primario (SNC) é unha enfermidade na que se forman células malignas (canceríxenas) no tecido linfático do cerebro e / ou da medula espiñal.

O linfoma é unha enfermidade na que se forman células malignas (cancerosas) no sistema linfático. O sistema linfático forma parte do sistema inmunitario e está formado por linfa, vasos linfáticos, ganglios linfáticos, bazo, timo, amígdalas e medula ósea. Os linfocitos (transportados na linfa) viaxan dentro e fóra do sistema nervioso central (SNC). Crese que algúns destes linfocitos fanse malignos e provocan a formación de linfoma no SNC. O linfoma primario do SNC pode comezar no cerebro, na medula espiñal ou nas meninxes (as capas que forman a cuberta externa do cerebro). Debido a que o ollo está tan preto do cerebro, o linfoma primario do SNC tamén pode comezar no ollo (chamado linfoma ocular).

Anatomía do sistema linfático, que mostra os vasos linfáticos e os órganos linfáticos incluíndo ganglios linfáticos, amígdalas, timo, bazo e medula ósea. A linfa (fluído claro) e os linfocitos viaxan a través dos vasos linfáticos e ata os ganglios linfáticos onde os linfocitos destrúen substancias nocivas. A linfa entra no sangue a través dunha vea grande preto do corazón.

Ter un sistema inmunitario debilitado pode aumentar o risco de desenvolver linfoma primario do SNC.

Todo o que aumenta as posibilidades de contraer unha enfermidade chámase factor de risco. Ter un factor de risco non significa que teña cancro; non ter factores de risco non significa que non teña cancro. Fale co seu médico se pensa que pode estar en risco.

O linfoma primario do SNC pode ocorrer en pacientes que adquiriron síndrome de inmunodeficiencia (SIDA) ou outros trastornos do sistema inmunitario ou que tiveron un transplante de ril. Para obter máis información sobre o linfoma en pacientes con SIDA, consulte o resumo sobre o tratamento do linfoma relacionado coa sida.

As probas que examinan os ollos, o cerebro e a medula espiñal úsanse para detectar (atopar) e diagnosticar o linfoma primario do SNC.

Pódense empregar as seguintes probas e procedementos:

• Exame físico e historia: exame do corpo para comprobar os signos xerais de saúde, incluído o control de signos de enfermidade, como terróns ou calquera outra cousa que pareza inusual. Tamén se levará un historial dos hábitos de saúde do paciente e de enfermidades e tratamentos pasados.

• Exame neurolóxico: unha serie de preguntas e probas para comprobar o cerebro, a medula espiñal e a función nerviosa. O exame comproba o estado mental, a coordinación, a capacidade de camiñar normalmente e o ben que funcionan os músculos, os sentidos e os reflexos. Isto tamén pode denominarse exame neurológico ou exame neurolóxico.

• Exame ocular con lámpada de fenda: exame que usa un microscopio especial cunha fenda de luz brillante e estreita para comprobar o exterior e o interior do ollo.

• MRI (resonancia magnética): procedemento que usa un imán, ondas de radio e un ordenador para facer unha serie de imaxes detalladas de áreas dentro do cerebro e da medula espiñal. Unha substancia chamada gadolinio inxéctase ao paciente a través dunha vea. O gadolinio recóllese ao redor das células cancerosas para que aparezan máis brillantes na imaxe. Este procedemento tamén se denomina imaxes de resonancia magnética nuclear (RMN).

• PET scan (tomografía por emisión de positróns): un procedemento para atopar células tumorales malignas no corpo. Unha pequena cantidade de glicosa radioactiva (azucre) inxéctase nunha vea. O escáner PET xira ao redor do corpo e fai unha imaxe de onde se usa a glicosa no corpo. As células tumorales malignas aparecen máis brillantes na imaxe porque son máis activas e ocupan máis glicosa que as células normais.

• Punción lumbar: procedemento usado para recoller o líquido cefalorraquídeo (LCR) da columna vertebral. Isto faise colocando unha agulla entre dous ósos na columna vertebral e no LCR ao redor da medula espiñal e eliminando unha mostra do fluído. A mostra de LCR compróbase ao microscopio para detectar signos de células tumorales. A mostra tamén se pode comprobar se hai cantidades de proteína e glicosa. Unha cantidade máis alta do normal de proteína ou unha cantidade inferior de normal de glicosa pode ser un sinal dun tumor. Este procedemento tamén se denomina LP ou billa vertebral.

Punción lumbar. Un paciente xace nunha posición rizada sobre unha mesa. Despois de que unha pequena área da parte inferior das costas se adormece, unha agulla espiñal (unha agulla longa e delgada) insírese na parte inferior da columna vertebral para eliminar o líquido cefalorraquídeo (LCR, que aparece en azul). O fluído pódese enviar a un laboratorio para probalo.

• Biopsia estereotáctica: procedemento de biopsia que usa un ordenador e un dispositivo de exploración tridimensional (3-D) para atopar un sitio tumoral e orientar a eliminación do tecido para que poida ser visto ao microscopio para comprobar se hai signos de cancro.

Pódense facer as seguintes probas nas mostras de tecido que se extraen:

• Citometría de fluxo: proba de laboratorio que mide o número de células dunha mostra, a porcentaxe de células vivas nunha mostra e certas características das células, como o tamaño, a forma e a presenza de marcadores tumorales (ou outros) no superficie celular. As células dunha mostra de sangue, medula ósea ou outro tecido dun paciente tínguense cun colorante fluorescente, colócanse nun fluído e logo pasan unha a unha a través dun raio de luz. Os resultados das probas baséanse en como reaccionan as células que se tiñeron co colorante fluorescente ao raio de luz. Esta proba úsase para axudar a diagnosticar e controlar certos tipos de cancro, como a leucemia e o linfoma.

• Inmunohistoquímica: proba de laboratorio que usa anticorpos para comprobar se hai determinados antíxenos (marcadores) nunha mostra do tecido dun paciente. Os anticorpos normalmente están ligados a un encima ou a un colorante fluorescente. Despois de que os anticorpos se unan a un antíxeno específico na mostra de tecido, o encima ou o colorante actívanse e o antíxeno pódese ver ao microscopio. Este tipo de proba úsase para diagnosticar o cancro e para distinguir un tipo de cancro doutro tipo de cancro.

• Análise citoxenética: proba de laboratorio na que se contan os cromosomas das células dunha mostra de sangue ou medula ósea para comprobar se hai cambios, como cromosomas rotos, desaparecidos, reordenados ou extra. Os cambios en certos cromosomas poden ser un sinal de cancro. A análise citoxenética úsase para axudar a diagnosticar o cancro, planificar o tratamento ou descubrir o bo funcionamento do tratamento.

• PEIXE (hibridación in situ con fluorescencia): proba de laboratorio utilizada para mirar e contar xenes ou cromosomas en células e tecidos. Anacos de ADN que conteñen colorantes fluorescentes fabrícanse no laboratorio e engádense a unha mostra de células ou tecidos do paciente. Cando estes anacos de ADN tinguidos se unen a determinados xenes ou áreas de cromosomas da mostra, acéndense cando se ven ao microscopio fluorescente. A proba FISH úsase para diagnosticar o cancro e planificar o tratamento.

• Hemograma completo (CBC) con diferencial: procedemento no que se extrae unha mostra de sangue e compróbase o seguinte:

• O número de glóbulos vermellos e plaquetas.

• Número e tipo de glóbulos brancos.

• A cantidade de hemoglobina (a proteína que transporta osíxeno) nos glóbulos vermellos.

• Porción da mostra de sangue composta por glóbulos vermellos.

Hemograma completo (CBC). O sangue recóllese inserindo unha agulla nunha vea e permitindo que o sangue flúa nun tubo. A mostra de sangue envíase ao laboratorio e cóntanse os glóbulos vermellos, os glóbulos brancos e as plaquetas. O CBC úsase para probar, diagnosticar e controlar moitas condicións diferentes.

• Estudos de química do sangue: procedemento no que se comproba unha mostra de sangue para medir a cantidade de certas substancias liberadas no sangue polos órganos e tecidos do corpo. Unha cantidade inusual (maior ou menor do normal) dunha substancia pode ser un signo de enfermidade.

Algúns factores afectan o prognóstico (posibilidade de recuperación) e as opcións de tratamento.

O prognóstico (posibilidade de recuperación) depende do seguinte:

• A idade e a saúde xeral do paciente.

• O nivel de certas substancias no sangue e no líquido cefalorraquídeo (LCR).

• Onde o tumor está no sistema nervioso central, no ollo ou nos dous.

• Se o paciente ten SIDA.

As opcións de tratamento dependen do seguinte:

• O estadio do cancro.

• Onde está o tumor no sistema nervioso central.

• A idade e a saúde xeral do paciente.

• Se o cancro acaba de ser diagnosticado ou recidivou (volva).

O tratamento do linfoma primario do SNC funciona mellor cando o tumor non se estendeu fóra do cerebro (a maior parte do cerebro) e o paciente ten menos de 60 anos, é capaz de realizar a maioría das actividades diarias e non ten sida nin outras enfermidades que debilitar o sistema inmunitario.

Linfoma primario do SNC en estadio

PUNTOS CLAVE

• Despois de diagnosticado o linfoma do sistema nervioso central primario (SNC), fanse probas para descubrir se as células canceríxenas se estenderon no cerebro e a medula espiñal ou a outras partes do corpo.

• Hai tres formas en que o cancro se propaga no corpo.

• O cancro pode estenderse desde onde comezou a outras partes do corpo.

• Non hai un sistema de estadificación estándar para o linfoma primario do SNC.

Despois de diagnosticado o linfoma do sistema nervioso central primario (SNC), fanse probas para descubrir se as células canceríxenas se estenderon no cerebro e a medula espiñal ou a outras partes do corpo.

Cando o linfoma primario do SNC segue crecendo, normalmente non se estende máis alá do sistema nervioso central nin do ollo. O proceso empregado para descubrir se o cancro se estendeu chámase estadificación. É importante saber se o cancro se estendeu a outras partes do corpo para planificar o tratamento. No proceso de estadificación pódense empregar as seguintes probas e procedementos:

• TAC (TAC): un procedemento que fai unha serie de imaxes detalladas de áreas dentro do corpo, tomadas desde diferentes ángulos. As imaxes están feitas por un ordenador ligado a unha máquina de raios X. Un colorante pode inxectarse nunha vea ou tragarse para axudar a que os órganos ou tecidos aparezan con maior claridade. Este procedemento tamén se denomina tomografía computarizada, tomografía computarizada ou tomografía axial computarizada. Para o linfoma primario do SNC, faise unha tomografía computarizada do peito, do abdome e da pelvis (a parte do corpo entre as cadeiras).

• PET scan (tomografía por emisión de positróns): un procedemento para atopar células tumorales malignas no corpo. Unha pequena cantidade de glicosa radioactiva (azucre) inxéctase nunha vea. O escáner PET xira ao redor do corpo e fai unha imaxe de onde se usa a glicosa no corpo. As células tumorales malignas aparecen máis brillantes na imaxe porque son máis activas e ocupan máis glicosa que as células normais. Pódese facer unha tomografía PET e unha tomografía computarizada ao mesmo tempo. Isto chámase PET-CT.

• MRI (resonancia magnética): procedemento que usa un imán, ondas de radio e un ordenador para facer unha serie de imaxes detalladas de áreas dentro do corpo. Este procedemento tamén se denomina imaxes de resonancia magnética nuclear (RMN).

• Aspiración e biopsia de medula ósea : eliminación de medula ósea, sangue e un pequeno anaco de óso mediante a inserción dunha agulla oca no hueso ou no esternón. Un patólogo observa a medula ósea, o sangue e o óso ao microscopio para buscar signos de cancro.

Aspiración e biopsia de medula ósea. Despois de que unha pequena área da pel se adormece, insírese unha agulla de medula ósea no óso da cadeira do paciente. Móstranse mostras de sangue, óso e medula ósea para o seu exame ao microscopio.

Hai tres formas en que o cancro se propaga no corpo.

O cancro pode estenderse polo tecido, o sistema linfático e o sangue:

• Tecido. O cancro esténdese desde onde comezou medrando ata zonas próximas.

• Sistema linfático. O cancro esténdese desde onde comezou meténdose no sistema linfático. O cancro viaxa a través dos vasos linfáticos a outras partes do corpo.

• Sangue. O cancro esténdese desde onde comezou meténdose no sangue. O cancro viaxa polos vasos sanguíneos a outras partes do corpo.

O cancro pode estenderse desde onde comezou a outras partes do corpo.

Cando o cancro se estende a outra parte do corpo, chámase metástase. As células cancerosas sepáranse de onde comezaron (o tumor primario) e viaxan polo sistema linfático ou o sangue.

• Sistema linfático. O cancro entra no sistema linfático, viaxa polos vasos linfáticos e forma un tumor (tumor metastásico) noutra parte do corpo.

• Sangue. O cancro entra no sangue, viaxa polos vasos sanguíneos e forma un tumor (tumor metastásico) noutra parte do corpo.

O tumor metastásico é o mesmo tipo de cancro que o tumor primario. Por exemplo, se o linfoma primario do SNC se estende ao fígado, as células cancerosas do fígado son realmente células do linfoma. A enfermidade é un linfoma metastásico do SNC, non un cancro de fígado.

Non hai un sistema de estadificación estándar para o linfoma primario do SNC.

Linfoma primario recurrente do SNC

O linfoma recurrente do sistema nervioso central primario (SNC) é un cancro que se repite (volve) despois de tratalo. O linfoma primario do SNC volve aparecer no cerebro ou no ollo.

Descrición xeral da opción de tratamento

PUNTOS CLAVE

• Existen diferentes tipos de tratamento para pacientes con linfoma primario do SNC.

• Utilízanse tres tratamentos estándar:

• Radioterapia

• Quimioterapia

• Terapia con esteroides

• En ensaios clínicos estanse probando novos tipos de tratamento.

• Quimioterapia en doses elevadas con transplante de células nai

• Terapia dirixida

• O tratamento do linfoma primario do SNC pode causar efectos secundarios.

• É posible que os pacientes queiran pensar en participar nun ensaio clínico.

• Os pacientes poden participar en ensaios clínicos antes, durante ou despois de comezar o tratamento contra o cancro.

• É posible que sexan necesarias probas de seguimento.

Existen diferentes tipos de tratamento para pacientes con linfoma primario do SNC.

Existen diferentes tipos de tratamento para pacientes con linfoma do sistema nervioso central primario (SNC). Algúns tratamentos son estándar (o tratamento usado actualmente), e algúns están a ser probados en ensaios clínicos. Un ensaio clínico de tratamento é un estudo de investigación destinado a axudar a mellorar os tratamentos actuais ou obter información sobre novos tratamentos para pacientes con cancro. Cando os ensaios clínicos demostran que un novo tratamento é mellor que o tratamento estándar, o novo tratamento pode converterse no tratamento estándar. É posible que os pacientes queiran pensar en participar nun ensaio clínico. Algúns ensaios clínicos están abertos só a pacientes que non iniciaron o tratamento.

A cirurxía non se usa para tratar o linfoma primario do SNC.

Utilízanse tres tratamentos estándar:

Radioterapia

A radioterapia é un tratamento contra o cancro que utiliza raios X de alta enerxía ou outro tipo de radiación para matar as células cancerosas ou impedilas do seu crecemento. Existen dous tipos de radioterapia:

• A radioterapia externa usa unha máquina fóra do corpo para enviar radiación cara ao cancro. Debido a que o linfoma primario do SNC esténdese por todo o cerebro, a radioterapia externa dáse a todo o cerebro. Isto chámase radioterapia cerebral completa.

• A radioterapia interna utiliza unha substancia radioactiva selada en agullas, sementes, arames ou catéteres que se colocan directamente dentro ou preto do cancro.

A forma en que se administra a radioterapia depende de se o paciente ten linfoma primario do SNC e sida. A radioterapia externa úsase para tratar o linfoma primario do SNC.

A radioterapia con doses elevadas no cerebro pode danar o tecido saudable e provocar trastornos que poden afectar o pensamento, a aprendizaxe, a resolución de problemas, a fala, a lectura, a escritura e a memoria. Os ensaios clínicos probaron o uso da quimioterapia só ou antes da radioterapia para reducir o dano ao tecido cerebral saudable que se produce co uso da radioterapia.

Quimioterapia

A quimioterapia é un tratamento contra o cancro que usa medicamentos para deter o crecemento das células cancerosas, xa sexa matando as células ou impedindo que se dividan. Cando a quimioterapia se toma por vía oral ou se inxecta nunha vea ou músculo, as drogas entran no torrente sanguíneo e poden chegar ás células cancerosas de todo o corpo (quimioterapia sistémica). Cando a quimioterapia colócase directamente no líquido cefalorraquídeo (quimioterapia intratecal), nun órgano ou nunha cavidade corporal como o abdome, as drogas afectan principalmente ás células cancerosas desas áreas (quimioterapia rexional).

A forma en que se administra a quimioterapia depende de onde se atope o tumor no SNC ou no ollo. O linfoma primario do SNC pode tratarse con quimioterapia sistémica, quimioterapia intratecal e / ou quimioterapia intraventricular, na que se colocan medicamentos contra o cancro nos ventrículos (cavidades cheas de fluído) do cerebro. Se se atopa un linfoma primario do SNC no ollo, as drogas contra o cancro inxéctanse directamente no humor vítreo (substancia tipo gelatina) dentro do ollo.

Quimioterapia intratecal. As drogas anticancerosas inxéctanse no espazo intratecal, que é o espazo que sostén o líquido cefalorraquídeo (LCR, que se mostra en azul). Hai dúas formas diferentes de facelo. Un xeito, que se mostra na parte superior da figura, é inxectar os medicamentos nun depósito de Ommaya (un recipiente en forma de cúpula que se coloca baixo o coiro cabeludo durante a cirurxía; mantén os medicamentos mentres flúen a través dun pequeno tubo cara ao cerebro ). O outro xeito, que se mostra na parte inferior da figura, é inxectar as drogas directamente no LCR na parte inferior da columna vertebral, despois de que se adormece unha pequena área da parte inferior das costas.

Unha rede de vasos sanguíneos e tecidos, chamada barreira hematoencefálica, protexe o cerebro das substancias nocivas. Esta barreira tamén pode evitar que os medicamentos contra o cancro cheguen ao cerebro. Para tratar o linfoma do SNC, pódense usar certos medicamentos para facer ocos entre as células da barreira hematoencefálica. Isto chámase interrupción da barreira hematoencefálica. As drogas anticancerosas infundidas no torrente sanguíneo poden chegar ao cerebro.

Terapia con esteroides

Os esteroides son hormonas fabricadas de forma natural no corpo. Tamén se poden fabricar nun laboratorio e usalos como drogas. Os glucocorticoides son fármacos esteroides que teñen un efecto contra o cancro nos linfomas.

En ensaios clínicos estanse probando novos tipos de tratamento.

Esta sección resumo describe os tratamentos que se están estudando en ensaios clínicos. Pode que non mencione todos os novos tratamentos que se están estudando. A información sobre ensaios clínicos está dispoñible no sitio web de NCI.

Quimioterapia en doses elevadas con transplante de células nai

Danse altas doses de quimioterapia para matar as células cancerosas. As células sas, incluídas as que forman sangue, tamén son destruídas polo tratamento do cancro. O transplante de células nai é un tratamento para substituír as células que forman sangue. As células nai (células sanguíneas inmaduras) elimínanse do sangue ou da medula ósea do paciente ou dun doante e conxélanse e almacénanse. Despois de que o paciente completa a quimioterapia, as células nai almacenadas desconxélanse e devólvenas ao paciente mediante unha infusión. Estas células nai reinfundidas crecen (e restauran) as células sanguíneas do corpo.

Terapia dirixida

A terapia dirixida é un tipo de tratamento que usa drogas ou outras substancias para atacar as células cancerosas. As terapias dirixidas adoitan causar menos dano ás células normais que a quimioterapia ou a radioterapia. A terapia de anticorpos monoclonais é un tipo de terapia dirixida que se estuda no tratamento do linfoma primario do SNC.

A terapia de anticorpos monoclonais é un tratamento contra o cancro que usa anticorpos fabricados no laboratorio a partir dun único tipo de célula do sistema inmunitario. Estes anticorpos poden identificar substancias nas células cancerosas ou substancias normais que poden axudar a crecer as células cancerosas. Os anticorpos únense ás substancias e matan as células cancerosas, bloquean o seu crecemento ou evitan que se propaguen. Os anticorpos monoclonais danse por infusión. Pódense usar sós ou para transportar drogas, toxinas ou material radioactivo directamente ás células cancerosas. O rituximab é un tipo de anticorpo monoclonal usado para tratar linfoma primario do SNC recentemente diagnosticado en pacientes que non teñen SIDA.

O tratamento do linfoma primario do SNC pode causar efectos secundarios.

Para obter información sobre os efectos secundarios causados ​​polo tratamento contra o cancro, consulte a nosa páxina de Efectos secundarios.

É posible que os pacientes queiran pensar en participar nun ensaio clínico.

Para algúns pacientes, participar nun ensaio clínico pode ser a mellor opción de tratamento. Os ensaios clínicos forman parte do proceso de investigación do cancro. Realízanse ensaios clínicos para descubrir se os novos tratamentos contra o cancro son seguros e eficaces ou son mellores que o tratamento estándar.

Moitos dos tratamentos estándar contra o cancro están baseados en ensaios clínicos anteriores. Os pacientes que participan nun ensaio clínico poden recibir o tratamento estándar ou estar entre os primeiros en recibir un novo tratamento.

Os pacientes que participan en ensaios clínicos tamén axudan a mellorar o tratamento do cancro no futuro. Mesmo cando os ensaios clínicos non conducen a novos tratamentos efectivos, a miúdo responden a preguntas importantes e axudan a avanzar na investigación.

Os pacientes poden participar en ensaios clínicos antes, durante ou despois de comezar o tratamento contra o cancro.

Algúns ensaios clínicos só inclúen pacientes que aínda non recibiron tratamento. Outros ensaios proban tratamentos para pacientes cuxo cancro non mellorou. Tamén hai ensaios clínicos que proban novas formas de evitar que o cancro se repita (volva) ou reduce os efectos secundarios do tratamento do cancro.

Estanse a realizar ensaios clínicos en moitas partes do país. Na páxina web de busca de ensaios clínicos de NCI pódese atopar información sobre ensaios clínicos apoiados por NCI. Os ensaios clínicos apoiados por outras organizacións pódense atopar no sitio web ClinicalTrials.gov.

É posible que sexan necesarias probas de seguimento.

É posible que se repitan algunhas das probas que se fixeron para diagnosticar o cancro ou descubrir a fase do cancro. Repetiranse algunhas probas para ver o bo funcionamento do tratamento. As decisións sobre se continuar, cambiar ou deixar o tratamento poden basearse nos resultados destas probas.

Algunhas das probas seguiranse facendo de cando en vez despois de que finalice o tratamento. Os resultados destas probas poden demostrar se o seu estado cambiou ou se o cancro volveu a aparecer (volva). Estas probas ás veces chámanse probas de seguimento ou revisións.

Opcións de tratamento para o linfoma primario do SNC

Nesta Sección

• Linfoma primario do SNC

• Linfoma intraocular primario

• Linfoma primario recurrente do SNC

Para obter información sobre os tratamentos listados a continuación, consulte a sección Descrición xeral das opcións de tratamento.

Linfoma primario do SNC

O tratamento do linfoma do sistema nervioso central primario (SNC) pode incluír o seguinte:

• Radioterapia cerebral enteira.

• Quimioterapia.

• Quimioterapia seguida de radioterapia.

• Quimioterapia e terapia dirixida (rituximab) seguida de quimioterapia en doses elevadas e transplante de células nai.

• Un ensaio clínico de quimioterapia en doses elevadas con transplante de células nai.

• Un ensaio clínico de quimioterapia con doses elevadas e terapia dirixida (rituximab), con ou sen transplante de células nai ou radioterapia cerebral completa.

Linfoma intraocular primario

O tratamento do linfoma intraocular primario pode incluír o seguinte:

• Quimioterapia (intraocular ou sistémica).

• Radioterapia cerebral enteira.

Linfoma primario recurrente do SNC

O tratamento do linfoma recorrente do sistema nervioso central (SNC) pode incluír o seguinte:

• Quimioterapia.

• Radioterapia (se non se recibe nun tratamento anterior).

• Un ensaio clínico dun novo programa de medicamentos ou tratamentos.

Use a nosa busca de ensaios clínicos para atopar ensaios clínicos de cancro apoiados por NCI que aceptan pacientes. Podes buscar ensaios en función do tipo de cancro, a idade do paciente e onde se realizan os ensaios. Tamén se dispón de información xeral sobre ensaios clínicos.

Para saber máis sobre o linfoma primario do SNC

Para obter máis información do Instituto Nacional do Cancro sobre o linfoma primario do SNC, consulte o seguinte:

• Páxina de inicio do linfoma

Para obter información xeral sobre o cancro e outros recursos do Instituto Nacional do Cancro, consulte o seguinte:

• Acerca do cancro

• Posta en escena

• Quimioterapia e ti: apoio ás persoas con cancro

• Radioterapia e ti: apoio ás persoas con cancro

• Xestionar o cancro

• Preguntas para facerlle ao seu doutor sobre o cancro

• Para sobreviventes e coidadores